Διαταραχή ελλειμματικής προσοχής- υπερκινητικότητα

 Ορισμός

Σύμφωνα με τον ορισμό: Η «Διαταραχή Ελλειμματικής Προσοχής-Υπερκινητικότητα» (ΔΕΠΥ) είναι μια αναπτυξιακή διαταραχή που εκδηλώνεται ως επίμονη συμπεριφορά που χαρακτηρίζεται από απροσεξία, υπερβολική κινητική δραστηριότητα και προβλήματα στον έλεγχο της προσοχής και των παρορμήσεων, που δε συνάδουν με το αναπτυξιακό επίπεδο του ατόμου, επηρεάζουν δε αρνητικά τη λειτουργικότητά του στις διαπροσωπικές σχέσεις, στο οικογενειακό, σχολικό περιβάλλον και εργασιακό περιβάλλον .

Επιδημιολογία - Συνοσηρότητα

            Είναι μια από τις πιο διαδεδομένες χρόνιες παιδικές διαταραχές, εμφανίζεται σε 8% ως 12% των παιδιών παγκοσμίως . Το 50% ως 70% των συμπτωμάτων επιμένουν στην εφηβεία και στην ενηλικίωση. Εμφανίζεται περισσότερο στα αγόρια από ότι στα κορίτσια, με αναλογία 3:1 αγόρια προς κορίτσια στον γενικό πληθυσμό . Η ΔΕΠΥ συχνά δεν εμφανίζεται μόνη της , αλλά με άλλες συνυπάρχουσες καταστάσεις. Περίπου το 50% με 60% όλων των παιδιών με ΔΕΠΥ έχουν τουλάχιστον μια συνυπάρχουσα κατάσταση.

Διαγνωστική ταξινόμηση

Σύμφωνα με το DSM-V η ΔΕΠΥ διακρίνεται σε τρείς υπότυπους :

    1ο            Παρουσίαση με προεξάρχουσα την απροσεξία

Τα «απρόσεκτα» παιδιά έχουν δυσκολία στη συγκέντρωση προσοχής σε κάθε πλευρά της καθημερινότητάς τους και σε όλα τα πλαίσια που κινούνται .

    2ο            Παρουσίαση με προεξάρχουσα την  υπερκινητικότητα-παρορμητικότητα 

Τα «υπερκινητικά» παιδιά κάνουν τις πιο πολλές κινήσεις εκεί που αυτό δεν αναμένεται, συμπεριφορά που ακριβώς επειδή είναι ενοχλητική, γίνεται ιδιαίτερα αισθητή στον περίγυρο .

Τα «παρορμητικά» παιδιά έχουν την τάση για αυθόρμητες και γρήγορες ενέργειες που δεν επιδέχονται αναβολής, καθώς συνοδεύονται από χαμηλό επίπεδο ματαίωσης, γίνονται οξύθυμα και ευερέθιστα.

    3ο            Συνδυασμένη παρουσίαση

Είναι η σύνθεση των συμπτωμάτων των δύο προηγούμενων υποτύπων.

Πιθανή αιτιοπαθογένεια

Οι έρευνες σήμερα δείχνουν η ΔΕΠΥ να οφείλεται κατά 80% σε γενετικά αίτια και 20% σε πρώιμα περιβαλλοντικά . Επομένως είναι κατά βάση κληρονομική(75%) .

Τρόποι αντιμετώπισης

1. Φαρμακευτική αγωγή

2. Μη φαρμακευτική αγωγή (Εργοθεραπεία, Ψυχοθεραπεία, Συμβουλευτική, Εκπαιδευτική παρέμβαση κ.ά)

3. Συνδυασμός των (1) και (2)